łot a blog

Babcia Staruszka, Seniorka Rodu, już w domu.
Operowali ją wczoraj dopiero późnym popołudniem, więc pierwsze pół dnia byłam zabawnie spięta, a drugie pół, no, zabawnie rozpięta i możliwe że lekko otumaniona.

Dwa najlepsze przykłady:

1. W przerwie pomiędzy seansami (pomiędzy puszczaniem napisów do filmów festiwalowych) oglądałam na prywatnym laptopie Star Trek. Na chwilę odpłynęłam myślami i kiedy wróciłam, przeraziłam się, że oezu, zagapiłam się, NAPISY NIE IDĄ! INNA WERSJA FILMU! Ratunku!
(Brawo Joasiu).

2. Myjąc ręce w kinowej łazience popatrzyłam w lustro i pomyślałam, że yhym, to musi być jeden z Tych Snów, bo naokoło mnie banda ludzi, a ja jestem w piżamie.
[W ramach wyjaśnienia: jak chodzę pracować do kina, ubieram się w męskie tiszerty, te same, w których zazwyczaj śpię].

Ale poza tym wszystko u mnie w porządku, dziękuję.

Babcię Staruszkę, Seniorkę Rodu, zoperują jednak dopiero jutro, pewnie z samego rana.
Ponoć jest to zaskakująco łatwa operacja i wszystko ma być ok.

The World Before Her - świetny dokument rejestrujący dwa skrajne sposoby traktowania indyjskich kobiet. Film równolegle pokazuje przygotowania do wyborów Miss Indii oraz dziewczęcy obóz szkoleniowy religijnych ekstremistów. Poznajesz stosunek dziewczyn z jednej i drugiej strony do swojego ciała (i jego modyfikacji), do małżeństwa, godności; poznajesz ich wyobrażenia na temat własnej przyszłości; widzisz, jak są traktowane przez swoich opiekunów i rodziców. Cudo.

Trash Dance - pani choreograf chce zrobić "balet" ciężarówek-śmieciarek ze scenkami z życia pracowników zakładu oczyszczania miasta; efekt końcowy przeciętny (bo jednak, jak mówi jeden ze śmieciarzy, "the [white] lady's crazy (...) trucks don't dance!"), ale sposób poznawania życia śmieciarzy - super. Generalnie niunia choreograf powinna być antropologiem kulturowym, a nie niunią choreografem.

Ping-pong - Miła pocztówka z życia staruszków 80+ jadących na mistrzostwa świata w tenisie stołowym. Bez "pazura", ale miło czasem popatrzeć na dziarskich staruszków.

A tak poza tym - widziałam: Mansome (toporne; dokument-na-wesoło, wpadający w głupi mokument, bo... zrobiony przez ludzi pozbawionych poczucia humoru), Booster (w porządku film, dobrze się ogląda, ale już kilka takich widziałam), Pervertigo (komedyjka). I to chyba tyle.

PS: Booster ma koszmarnie przetłumaczony tytuł ("Dopalacz") - a chodziło o "Wsparcie" (tzn o osobę udzielającą wsparcia).

Babcia Staruszka, Seniorka Rodu jest w szpitalu. Będą jej wsadzać rozrusznik serca. Z jednej strony to dobry znak, że szpital podejmuje się wstawienia rozrusznika dziewięćdziesięciolatce, ale z drugiej strony - szpital podejmuje się wstawienia rozrusznika dziewięćdziesięciolatce.

Na wszelki więc wypadek, zaocznie, trochę sobie dziś popłakuję. Operacja we wtorek.

W sekcji "Mockumenty" (fałszywe, prześmiewcze dokumenty) Horyzonty puszczają jeden dokument - "American Movie".

Twórcy sekcji twierdzą (przy okazji mówiąc, że cicho, to jest TAJEMNICA), że zrobili to specjalnie, bo to taki zabawny meta-poziom, że w sekcji prześmiewczych dokumentów (o tym, że potwór z Loch Ness istnieje, czy o tym, że to rosyjscy astronauci wylądowali pierwsi na Księżycu) jest jeden prawdziwy dokument.

Problem w tym, że ten jeden prawdziwy dokument nie powinien być wyśmiewany. Opowiada o prawdziwych ludziach - naiwnych, głupich (na granicy upośledzenia), z licznymi nałogami i problemami - którzy dopuścili do swojego życia dokumentalistę. I kluczowym słowem jest tu "dokumentalista": ktoś, kto przedstawia sprawozdanie z ich smutnego i odrobinę przerażającego życia.

Ale co tam, autorzy sekcji mockumentu wiedzą lepiej - pośmiejmy się trochę z cudzych nieszczęść!

Już od paru tygodni gryzie mnie, że "American Movie" jest w sekcji mockumentalnej, ale dopiero wczoraj dowiedziałam się o "cii, to TAJEMNICA, to taka zabawa".

Do tej pory myślałam, że twórcy sekcji (nazwiska wymienione w katalogu) byli po prostu fenomenalnie niekompetentni. Teraz zastanawiam się, czy wymyślili bardzo złą przykrywkę dla swojej tańczącej i śpiewającej niekompetencji, czy też naprawdę są tacy obślizgli.

Słuchajcie, nowohoryzontowicze, idźcie koniecznie na "Room 237" - o interpretacjach Kubrickowskiego "Lśnienia".



Mimo mockumentowości jest tam masa fajnych filmo-szczegółów. Plus jeden z przedstawionych tam pomysłów - żeby równocześnie oglądać film od przodu i od tyłu (w sensie: wyszukiwać znaczenia na nałożonym na siebie obrazie) - jest tak kochany, że powinni zrobić z tego nowy rodzaj akademickiej analizy filmowej.

W poniedziałek jadę na różowakreskaNH.

Pracuję przy tym festiwalu 9. rok. Te 9 lat temu jarały mnie cieszyńskie filmy, a NH było dobrym zastrzykiem wakacyjno-studenckiej kasy. Wszystko było nowe, zbierałam doświadczenia.

Potem miałam poczucie misji ("jak nie będę pracować po nocach, to się nie uda zrobić tej projekcji") i prestiżu ("dzień dobry, panie doktorze, polecam ten i ten film").

Teraz jadę, bo tak się robi co roku, pomimo wykańczającego stresu połączonego z brakiem satysfakcji z wykonywanej pracy. Mam też świadomość, jak ciężko będzie mi cokolwiek zmienić na przyszłe lata, bo ucieczka od różowejkreski oznacza, że musiałabym inaczej zaplanować budżet całego roku oraz znaleźć za siebie zastępstwo i to takie, które z jednej strony jest hardcorem, który da sobie radę na różowej, a z drugiej strony nie wygryzie mnie z innych iwentów w ciągu roku.

Na razie do grupy logicznych rozwiązań tej sytuacji zaliczam granie w totka, szukanie bogatego męża i czekanie na niespodziewany spadek od nieznanego bogatego członka rodziny.

Mam na piętrze upierdliwego sąsiada. 80 lat i nic do roboty tylko wyczekiwanie, aż winda wjedzie na piętro. Jak jest w nastroju do obśliniania (głównie się ale nie tylko), zaczepiania, ciągnięcia do mieszkania na wódkę, pożyczania kasy itp, to zostawia otwarte drzwi do siebie (oprócz nich ma kratę, więc jego nikt nie napadnie) i czeka na odgłos kroków lub windy. Nawet jak nie zdąży mnie złapać od razu, bo powiem "dzień dobry" i spierdolę do siebie, to za 2 minuty przyjdzie z prezentem. Np. ze sztucznymi kwiatami. Albo prawdziwymi, ciętymi i już uschniętymi. Ma skuteczność zombiaka: powoli, ale do celu, bo przecież wie, że już jestem w mieszkaniu.

Dziś przeszedł samego siebie: miał zamknięte drzwi od mieszkania, a i tak wyskoczył (i to od razu) na klatkę, jak podjechała winda. Akurat nie miał szczęścia, bo wcześniej wcisnęłam przycisk windy i wróciłam do mieszkania po śmieci, więc staruszek zaskoczył tylko pustą klatkę schodową. I siebie, prawdopodobnie. Ale jezusmario, jaki ten zombiak ma słuch.

Jedyny plus: będę dobrze przygotowana na zombie apokalipsę.

Kiedy w czwartek, już będąc w Krakowie, odebrałam telefon od mojego spanikowanego współ-lo: "wyjechałaś z Wawy bez inhalatora, wypadł ci z torebki, znalazłem w przedpokoju na podłodze - może ci go wysłać przesyłką konduktorską?" i kiedy odpowiedziałam coś typu: "spoko, jutro wezmę sobie nową receptę, a przecież przez jedną noc nic mi się nie stanie", bogowie podsłuchiwali i robili szczegółowe notatki. Chichocząc. Jak to bogowie.

Nie róbmy tego więcej, proszę. Bo jednak przez lata noszenia przy sobie Sprzętu Do Awaryjnego Oddychania zupełnie zapomniałam, jaka astma jest, no, hardcorowo nieśmieszna. (To trochę takie wrażenie, jakby organizm zrezygnował z oddychania. To nie to, że nie możesz wziąć wdechu. Możesz, tylko po prostu twojemu organizmowi nie chce się podjąć tego wysiłku - jakby stan wydechu był naturalniejszy i przyjemniejszy. Ostatni raz miałam taki ciężki a równocześnie nieujarzmiony lekami atak, jak miałam jakieś 12 lat. I zupełnie inaczej to pamiętałam).

Na usprawiedliwienie tego, że wylądowałam z daleka od domu bez leków, mam to, że zawsze noszę jeden inhalator w torebce (ten, co mi wypadł), a jak gdzieś wyjeżdżam, to mam drugi na stałe w torbie podróżnej. Niestety ten drugi okazał się praktycznie pusty i akurat starczył na załatanie czwartkowego wieczoru. Plus jeżeli wyjeżdżam gdzieś z moim współ-lo, to on wozi mój trzeci inhalator w swoich rzeczach. Ale tym razem zostawiłam na podłodze w przedpokoju i współlokatora, i mój torebkowy inhalator. Ech.

(Przy okazji: gdybym nagle zmarła na tę cholerną astmę, pragnę być pochowana z tym plakatem Avengersów - 140x180 cm - który Zbo pod moją schorowaną krakowską nieobecność znalazł u mnie w pokoju i powiesił sobie na ścianie, zapewne wychodząc z założenia, że i tak nie dożyję powrotu. Mężczyźni to jednak dranie).

Cholera, dawno nic tu nie pisałam.
Obawiam się, że w ciągu następnych kilku dni zaleję mojego blogaska opowieściami, jak to mężczyźni są draniami i jak to w Krakowie jest fajnie, i że nadchodzi trzecie Whedonparty.

Najpierw, niestety, trzeba przeczytać ten wpis.

Nowy materac zajmuje 1/3 pokoju, ale jest strasznie wygodny i ma niespodziewane skutki uboczne: kot go uwielbia i wygląda na nim tak słodko, że nawet mojemu współlokatorowi serce się topi. (No dobrze, to jest trochę przerażające, bo do tej pory chłopcy utrzymywali raczej męskie relacje, bez ciumkania i pomiaukiwań).

Starego materaca dalej nie wyrzuciłam, bo pomyślałam, że najpierw trzeba go jakoś zdewastować, żeby nikt go nie wziął i nie spał na szpilce. Nie miałam serca i porządnych nożyc do dewastowania, więc stał se ten materac pod ścianą i stał, aż się wygiął. Jak się wygiął, to... WYSZŁA Z NIEGO TA CHOLERNA SZPILKA.

Po pierwsze: ma fioletową główkę i nie wiem, jak mogłam jej wcześniej nie znaleźć.
Po drugie: to musi być szpilka z Krakowa. Nie miałam jej w Wawie. Czyli przez przynajmniej pół roku na niej spałam. Nieźle.

Po trzecie: zaczęłam się zastanawiać, czy znam kogoś, kto mógłby wbić mi szpilkę w materac. Wychodzi mi, że znam tylko jedną taką osobę.
Teraz potrzebna mi już tylko duża klatka i Antonio Banderas.

A kto nie widział "Nigdy nie rozmawiaj z nieznajomym", to cóż, ma lukę w edukacji.